1 | Vei blóðstaðnum, ið fullur er av lygn og yvirgangsverkum, allur sum hann er! - Aldri gevur hann uppat at ræna! |
|
2 | Smellandi koyril, skramblandi hjól, rennandi hestar, hoppandi vagnar, |
|
3 | hestmenn, ið rúka avstað, skínandi svørð, skyggjandi spjót, mongd av dripnum, dungar av líkum! Ikki stendur til at telja hinar deyðu kropparnar, ein dettur um hinar deyðu kropparnar! |
|
4 | Alt hetta kemur av hinum nógva siðloysi, ið hon dreiv, skøkjan, hin fagra, fulllærd í gandi, hon, ið seldi fólkasløg við siðloysi sínum og heilar ættir við gandi sínum. |
|
5 | Men Eg skal venda Mær móti tær - sigur HARRIN Gud herskaranna - og Eg skal lyfta faldin á klæðum tínum upp fyri andlit títt og lata fólkasløg síggja teg nakna og ríki síggja skomm tína. |
|
6 | Eg skal kasta skarn á teg, lata vanæru koma á teg og gera teg til sjónleik. |
|
7 | Ein og hvør, ið fær teg at síggja, skal flýggja frá tær og siga: "Nineve er oydd! Hvørjum man tykjast synd í henni!" - Ja, hvar skal Eg leita tær eftir troystarum! |
|
8 | Manst tú vera betri enn No-Amon, sum sat í hásæti millum Nilgreinarnar, við vatni rundan um seg, sum hevði hav til vernd og hav til múr! |
|
9 | Etioparar í mongd og Egyptar, sum ikki stóð til at telja, hevði tað til hjálparmenn, Putearar og Libýarar. |
|
10 | Eisini tað noyddist at fara í útlegd sum fangi, eisini smábørn tess vórðu sorað sundur á hvørjum vegamóti; um frægastu menn tess varð kastaður lutur, og allir stórmenn tess vórðu bundnir við leinkjum. |
|
11 | Eisini tú skalt verða drukkin og frá tær sjálvari; eisini tú skalt leita tær eftir vernd móti fíggindanum. |
|
12 | Øll verndarvirki tíni eru sum fikutrø við ávøksti, ið tíðliga er staðin; verða tey rist, detta fikurnar í munnin á tí, sum vil eta tær. |
|
13 | Herfólkið, ið tú hevur hjá tær, er sum kvinnur; portur lands tíns standa á víðum veggi fyri fíggindum tínum; eldurin hevur oytt sláir tínar. |
|
14 | Oys tær vatn at hava, meðan tú ert kringsett! Ger verndarvirki tíni sterk! Far út í evjuna og traðka leirið, gríp til tigulformin! |
|
15 | Har skal eldurin oyða teg, svørðið týna teg, gera enda á tær sum bítararnir, um tú so savnar tær skarar, so fjølmentar sum bítararnar, skarar, so fjølmentar sum grashoppurnar. |
|
16 | Keypmenn tínir kunnu gjarna vera fleiri enn stjørnurnar á himli - bítararnir breiddu út veingirnar og flugu avstað. |
|
17 | Høvdingar tínir eru sum grashoppur; høvdingar tínir líkjast grashoppuflokki, ið setur seg á múrarnar kaldan dag; sólin kemur upp, og tær flúgva avstað, og eingin veit, hvat av teimum verður. |
|
18 | Hirðar tínir eru sovnaðir, kongurin í Assur! Kappar tínir blunda; fólk títt er spjatt á fjøllunum, og eingin savnar tað. |
|
19 | Skaða tín stendur ikki til at bøta, sár títt er ógrøðandi. Øll, ið hoyra tíðindini um teg, klappa saman hendur - tí hvør fekk ikki samt og javnt óndskap tín at kenna! |
|
|