1 | Men hetta dámdi Jónasi ógvuliga illa, og ilt kom í hann. |
|
2 | Hann bað til HARRAN og segði: "Á HARRI! Var tað ikki hetta, eg hugsaði, meðan eg enn var heima í landi mínum! Tí ætlaði eg hina ferðina at flýggja til Tarsis; eg vitsti jú, at Tú ert náðigur og miskunnsamur Gud, langmóðigur og ríkur í miskunn, og at Tú angrar hitt illa! |
|
3 | Tak tí nú lív mítt, HARRI! Eg vil fyrr doyggja enn liva!" |
|
4 | Men HARRIN segði: "Er tað beint av tær at vera so illur?" |
|
5 | Jónas var farin út úr býnum; hann hevði sett seg eystan fyri býin; har hevði hann gjørt sær leyvhús og sat undir tí í skugganum fyri at síggja, hvussu býnum fór at ganga. |
|
6 | Tá læt Gud HARRIN risinusrunn vaksa upp yvir Jónas, til at skugga yvir høvd hansara, so hann kundi verða frægari hýrdur; og Jónas var ógvuliga glaður um risinusrunnin. |
|
7 | Men táið lýsti morgunin eftir, læt Gud orm koma og stinga risinusrunnin, so hann følnaði. |
|
8 | Og táið sólin kom upp, sendi Gud brennandi heitan eystanvind, og sólin stakk so í høvd Jónasar, at hann fekk maktarloysi; tá ynskti hann sær deyðan og segði: "Eg vil fyrr doyggja enn liva!" |
|
9 | Men Gud segði við Jónas: "Er tað beint av tær at vera so illur um risinusrunnin?" Hann svaraði: "Ja, eg havi grund at vera illur, og tað til deyða!" |
|
10 | Tá segði HARRIN: "Tú harmast um risinusrunnin, sum tú einki stríð hevur havt av og ikki fingið at vaksa - sum varð til eftir eini nátt og doyði út eftir eini nátt; |
|
11 | og Mær skuldi ikki tykst synd í Nineve, hinum stóra staði, har meir enn tólv ferðir tíggju túsund menniskju eru, sum ikki kenna vinstru frá høgru, og nógv kríatúr!" |
|
|