| 1 | HARRI, táið eg havi trætu við Teg, hevur Tú altíð rætt! Kortini má eg tala við Teg um tað, ið rætt er -: Hví gongst hinum gudleysu væl? Hví hava tey ongar sorgir, øll hini trúleysu? |
|
| 2 | Tú hevur plantað tey, og tey hava fest røtur, tey vaksa og bera ávøkst; nær ert Tú í munni teirra, men langt burtur frá nýrum teirra. |
|
| 3 | Men Tú, HARRI, Tú kennir meg, Tú sært meg og roynir hjartalag mítt móti Tær; tak tey - sum seyð - til at verða dripin, víga tey til drápsdag! |
|
| 4 | Hvussu leingi skal landið syrgja, og hvussu leingi skulu allar urtir á markini torna burt? Av tí at tey, ið búgva har, bera seg so illa at, eru bæði dýr og fuglar gingin til grundar; tí tey siga: "Hann sær ikki, hvussu endi okkara fer at vera!" |
|
| 5 | Táið tey, sum eru til gongu, pøsa teg, hvussu kanst tú tá kapprenna við hestar! Í friðarligum landi ert tú tryggur, men hvat fert tú at gera í stoltleika Jordans! |
|
| 6 | Tí um tað so eru brøður tínir og hús faðirs tíns, eru tey tær jú trúleys; eisini tey rópa eftir tær, alt tað tey eru ment; trúgv teimum ikki, táið tey tosa føgur orð við teg! |
|
| 7 | Eg havi vent húsi Mínum bakið, vrakað arvalut Mín; hana, ið sál Mín elskar, havi Eg givið í hendur fígginda hennara. |
|
| 8 | Arvalutur Mín er vorðin Mær sum leyva í skóginum; hann hevur latið rødd sína ljóða móti Mær; tí hati Eg hann. |
|
| 9 | Er arvalutur Mín vorðin Mær sum sprøklutur rovfuglur? Rovfuglar eru jú rundan um hann! Komið, savnið saman øll dýr á markini, latið tey koma higar at eta! |
|
| 10 | Hirðar í hópatali forkoma víngarði Mínum, traðka niður arvalut Mín; teir gera yndisliga arvalut Mín til oydna heiði. |
|
| 11 | Hann verður gjørdur til oyðimørk; syrgjandi og oyðin liggur hann rundan um Meg; alt landið er lagt í oyði - men eingin er, sum leggur sær tað á hjarta! |
|
| 12 | Herverksmenn koma yvir allar naknar hæddir í oyðimørkini; tí HARRIN hevur svørð, sum oyðir úr øðrum enda landsins í annan; einki hold kann finna bjarging. |
|
| 13 | Teir sáa hveiti, men heysta tornir; teir pøsa seg út, men hava einki gagn av tí. Ja, brennandi vreiði HARRANS skal gera, at tit fáa skomm av grøði tykkara! |
|
| 14 | So sigur HARRIN um allar hinar óndu grannar Sínar, ið gera seg inn á arvalutin, ið Hann hevur givið Ísrael, fólki Sínum, at eiga: Eg rykki tey upp úr landi teirra, og hús Juda skal Eg rykkja upp mitt ímillum teirra. |
|
| 15 | Men táið Eg havi rykt tey upp, skal Eg aftur miskunna teimum og lata tey sleppa heimaftur, hvørt til arvalut sín og hvørt til land sítt. |
|
| 16 | So satt sum tey tá læra leiðir fólks Míns, læra at svørja um navn Mítt: "So satt sum HARRIN livir" - eins og tey hava lært fólk Mítt at svørja um Ba’al - skulu tey verða bygd upp mitt ímillum fólk Mítt. |
|
| 17 | Men vilja tey ikki hoyra, skal Eg rykkja tað fólk upp og gera enda á tí - sigur HARRIN. |
|
|
