| 1 | Tá sungu Móses og Ísraelsmenn HARRANUM henda songin: "Eg lovsyngi HARRANUM, tí Hann hevur gjørt Seg stóran, hesti og manni stoytti Hann í havið! |
|
| 2 | HARRIN er styrki og lovsongur mín, og Hann varð frelsa mín! Hann er Gud mín - eg prísi Honum, Gud faðirs míns - eg geri Hann stóran! |
|
| 3 | HARRIN er hermaður - HARRIN er navn Hansara. |
|
| 4 | Vagnar Faraos og her hansara kastaði Hann í havið, útvaldu vagnkappar hansara druknaðu í Reyðahavi; |
|
| 5 | djúpini fjaldu teir, teir sukku sum steinar í djúpini! |
|
| 6 | Høgra hond Tín, HARRI, hevur fingið heiður í megi, høgra hond Tín, HARRI, sorar fíggindar! |
|
| 7 | Í stóru dýrd Tíni fellir Tú fíggindar Tínar, Tú letur vreiði Tína sleppa leysa, hon ger teir til einkis sum hálm. |
|
| 8 | Fyri blástrinum úr nøs Tíni dungaðust vøtnini upp; bylgjurnar stóðu sum ein veggur, djúp vøtn stívnaðu mitt í havinum. |
|
| 9 | Fíggindin segði: "Eg haldi eftir teimum, fái tey aftur, skifti sundur fong, metti sál mína við teimum, eg dragi svørðið, hond mín skal oyða tey!" |
|
| 10 | - Tú blásti við anda Tínum, havið fjaldi teir, teir sukku sum blýggj í hinum veldigu vøtnum. |
|
| 11 | Hvør er sum Tú millum gudarnar, HARRI, hvør er sum Tú, Tú hin dýri og heilagi, Tú hin øgiligi og hálovaði, undurfullur í verki! |
|
| 12 | Tú rætti út høgru hond Tína, jørðin gloypti teimum. |
|
| 13 | Tú leiddi í miskunn Tíni fólkið, ið Tú loysti út, Tú leiðir tey í megi Tíni til heilaga bústað Tín. |
|
| 14 | Fólkasløgini hoyrdu tað og nøtraðu, angist fellur á tey, sum í Filistaralandi búgva. |
|
| 15 | Tá kom ræðsla á høvdingar Edoms, høvdingar Móabs tóku at nøtra; teir, sum búðu í Kána’an, mistu allir mótið. |
|
| 16 | Ræðsla og angist kom á teir, fyri veldiga armi Tínum vórðu teir málleysir sum steinar, meðan fólk Títt heldur fram, á HARRI, meðan tað heldur fram, fólkið, ið Tú vanst Tær! |
|
| 17 | Tú leiðir tey inn og plantar tey á arvafjalli Tínum, á staðnum, ið Tú hevur gjørt til bústað Tín, HARRI, í halgidóminum, HARRI, sum hendur Tínar hava grundfest. |
|
| 18 | - HARRIN er kongur í allar ævir!" |
|
| 19 | - Tí táið hestar Faraos við vagnum og hestmonnum hansara fóru út í havið, læt HARRIN sjógvin í havinum venda aftur - út yvir teir; men Ísraelsmenn fóru um havið á turrum. |
|
| 20 | Tá tók Mirjam profetinna, systir Áron, trummu í hondina, og allar kvinnurnar fylgdu henni eftir við trummum og dansi. |
|
| 21 | Mirjam skipaði songin: "Lovsyngið HARRANUM, tí Hann hevur gjørt Seg stóran, hesti og manni stoytti Hann í havið!" |
|
| 22 | So læt Móses Ísraelsmenn fara avstað frá Reyðahavi, og tey fóru út í oyðimørkina Sur; tey gingu nú tríggjar dagar í oyðimørkini og funnu einki vatn. |
|
| 23 | Tá komu tey til Mara; men vatnið í Mara fingu tey ikki drukkið, tí tað var beiskt. Staðið fekk tí navnið Mara. |
|
| 24 | Tá knarraði fólkið inn á Móses og segði: "Hvat skulu vit drekka!" |
|
| 25 | Men hann rópti til HARRAN, og HARRIN vísti honum eitt træ, sum hann kastaði í vatnið; tá varð vatnið drekkandi. Har setti Hann teimum lóg og rætt, og har royndi Hann tey. |
|
| 26 | Hann segði: "Lurtar tú eftir HARRANUM Gudi tínum, og gert tú tað, sum rætt er í eygum Hansara, aktar eftir boðum Hansara og heldur allar fyriskipanir Hansara, so skal Eg onga av teimum sjúkum leggja á teg, sum Eg legði á Egyptar - men Eg eri HARRIN, lækni tín!" |
|
| 27 | So komu tey til Elim; har vóru 12 vatnkeldur og 70 pálmatrø, og tey gjørdu steðg har við vatnið. |
|
|
