| 1 | Halleluja! Ja, tað er gott at lovsyngja Gudi okkara, ja, tað er lívsælt, lovsongur sømir seg. |
|
| 2 | HARRIN byggir Jerúsalem upp aftur, Hann savnar hini spjaddu av Ísrael saman aftur; |
|
| 3 | Hann grøðir tey, ið hava sundurbrotið hjarta, og bindur um sár teirra; |
|
| 4 | Hann ger av, hvussu mangar stjørnurnar skulu vera, og Hann gevur teimum øllum navn. |
|
| 5 | Harri okkara er stórur og veldigur í megi, vit Hansara stendur ikki til at meta. |
|
| 6 | HARRIN heldur eyðmjúkum uppi, men boyggir gudleys til jarðar. |
|
| 7 | Syngið fyri HARRANUM við tøkk, lovsyngið Gudi okkara við sitara, |
|
| 8 | Honum, sum fjalir himmalin við skýggjum, letur jørðina fáa regn, letur grógva gras á fjøllunum, |
|
| 9 | Honum, sum gevur fænum føði, ravnaungunum, ið rópa! |
|
| 10 | Honum líkar ikki sterkar hestar, Hann hevur ikki tokka til kvikan mann; |
|
| 11 | nei, HARRIN hevur tokka til teirra, sum óttast Hann, sum bíða eftir náði Hansara. |
|
| 12 | Prísa HARRANUM, Jerúsalem, lova Gudi tínum, Zion! |
|
| 13 | Tí Hann ger porturstengur tínar sterkar, Hann signar børn tíni í tær; |
|
| 14 | landamarkum tínum gevur Hann frið, mettar teg við bestu hveiti; |
|
| 15 | Hann sendir boð Sítt til jarðar, skjótt rennur orð Hansara avstað; |
|
| 16 | Hann gevur kava sum ull, stroyir út rím sum øsku; |
|
| 17 | Hann kastar hegling Sín sum breyðmolar; hvør kann standa fyri frosti Hansara! |
|
| 18 | Aftur sendir Hann orð Sítt; tá tiðnar ísurin; Hann letur vind Sín blása; tá renna vøtnini. |
|
| 19 | Hann hevur kunngjørt Jákupi orð Sítt, Ísrael boð Síni og lógir Sínar; |
|
| 20 | tað hevur Hann ikki gjørt við nakra aðra tjóð; lógir Hansara kenna tær ikki. - Halleluja! |
|
|
