| 1 | Nakað eftir hetta vórðu hesi boð borin Jósefi: "Faðir tín er sjúkur." Tá fór hann avstað við báðum sonum sínum, Manasse og Efra’im. |
|
| 2 | Táið tey nú søgdu Jákupi, at Jósef, sonur hansara, var komin til hansara, tá menti Ísrael seg upp og settist upp undir seg. |
|
| 3 | Jákup segði nú við Jósef: "Gud hin Alvaldi opinberaði Seg fyri mær í Luz í Kána’anslandi og signaði meg |
|
| 4 | og segði við meg: "Eg skal lata teg nørast og lata avkom títt verða nógv í tali og gera teg til ein skara av fólkasløgum; og avkomi tínum eftir teg skal Eg geva hetta land í æviga ogn." |
|
| 5 | Og nú skulu báðir synir tínir - sum tú hevur fingið í Egyptalandi, áðrenn eg kom higar til Egyptalands til tín - teir skulu vera mínir; Efra’im og Manasse skulu vera mínir líka so væl sum Ruben og Símeon. |
|
| 6 | Men børnini, ið tú hevur fingið aftan á teir, tey skulu vera tíni; tey skulu verða kallað eftir brøðrum sínum í arvaluti sínum. |
|
| 7 | - Táið eg kom úr Paddan, doyði Rakul frá mær í Kána’anslandi, á ferðini, áðrenn eg var komin rættiliga til Efrat, og eg jarðaði hana har á vegnum til Efrat, tað er Betlehem." |
|
| 8 | Táið Ísrael sá synir Jósef, segði hann: "Hvørjir eru hesir?" |
|
| 9 | Jósef svaraði faðir sínum: "Hetta eru synir mínir, teir, ið Gud hevur givið mær her." Tá segði hann: "Kom higar til mín við teimum, so eg fái signað teir!" |
|
| 10 | Men eygu Ísraels vóru farin av elli; hann sá einki. - Jósef leiddi teir tá yvir til hansara, og hann kysti teir og tók teir í favn. |
|
| 11 | Ísrael segði við Jósef: "Eg hevði ikki hugsað, at eg skuldi fáa andlit títt at síggja, og nú hevur Gud enntá latið meg fingið børn tíni at síggja!" |
|
| 12 | So tók Jósef teir burtur av knøum hansara og kastaði seg til jarðar á andlit sítt. |
|
| 13 | Síðani tók Jósef teir báðar og leiddi teir yvir til hansara, Efra’im við høgru hond - vinstrumegin Ísrael - og Manasse við vinstru hond - høgrumegin Ísrael. |
|
| 14 | Men Ísrael rætti út høgru hond og legði hana á høvd Efra’ims, tóat hann var tann yngri, og vinstru hond legði hann á høvd Manasse, so at hann krossaði hendurnar; tí Manasse var hin frumborni. |
|
| 15 | So signaði hann Jósef og segði: "Tann Gud, fyri hvørs ásjón fedrar mínir, Ábraham og Ísakur, livdu, tann Gud, sum var hirði mín, frá tí eg varð til og líka til henda dag, |
|
| 16 | Eingilin, sum hevur loyst meg út úr øllum illum, Hann signi dreingirnar, so teir verða kallaðir eftir navni mínum og eftir navni Ábrahams og Ísaks, fedra mína, og verða ógvuliga nógvir í tali í landinum!" |
|
| 17 | Men táið Jósef sá, at faðir hansara legði høgru hond á høvd Efra’ims, dámdi honum ikki hetta, og hann tók um hondina á faðir sínum og ætlaði at flyta hana av høvdi Efra’ims yvir á høvd Manasse; |
|
| 18 | og Jósef segði við faðir sín: "Nei, nei, pápi! Hesin er hin frumborni; legg høgru hond á høvd hansara!" |
|
| 19 | Men faðir hansara vildi ikki; hann segði: "Eg veit tað, sonur mín, eg veit tað! Eisini av honum skal eitt fólk koma, eisini hann skal verða stórur; men hin yngri bróðirin skal verða størri enn hann; avkom hansara skal verða ein mongd av fólkasløgum!" |
|
| 20 | So signaði hann teir henda sama dag og segði: "Við navni tínum skal Ísrael signa og siga: "Gud geri teg sum Efra’im og Manasse!"" - Hann setti soleiðis Efra’im fremri enn Manasse. |
|
| 21 | Síðani segði Ísrael við Jósef: "Eg doyggi nú; men Gud skal vera við tykkum og føra tykkum aftur til land fedra tykkara. |
|
| 22 | Og tær gevi eg fram um brøður tínar ein fjallarygg, sum eg við svørði og boga mínum havi tikið frá Amoritum." |
|
|
