1 | Táið tey nú høvdu brúkt upp kornið, ið teir høvdu verið í Egyptalandi eftir, segði faðir teirra við teir: "Farið avstað aftur og keypið okkum eitt sindur av korni!" |
|
2 | Men Juda svaraði honum: "Maðurin segði so heilt avgjørt við okkum: "Tit koma mær ikki fyri eygu aftur, uttan bróðir tykkara er við!" |
|
3 | - so letur tú beiggja koma við okkum, so skulu vit fara hagar at keypa tær korn; |
|
4 | men letur tú hann ikki koma við, so fara vit ikki hagar, tí maðurin segði við okkum: "Tit koma mær ikki fyri eygu, uttan bróðir tykkara er við!"" |
|
5 | Tá segði Ísrael: "Hví gjørdu tit illa við meg, at siga manninum, at tit áttu ein annan beiggja?" |
|
6 | Teir svaraðu: "Maðurin spurdi okkum gjølla, bæði um okkum og ætt okkara, og segði: "Livir faðir tykkara enn? Eiga tit nakran annan bróður?" - Og vit svaraðu, eftir sum hann spurdi - kundu vit vita, at hann fór at siga: "Komið við bróður tykkara higar!"" |
|
7 | Juda segði nú við Ísrael, faðir sín: "Lat drongin koma við mær! So gera vit okkum til og fara avstað, so vit kunnu bjarga lívinum og ikki doyggja, bæði vit og tú og børn okkara. |
|
8 | Eg svari fyri hann; av hond míni kanst tú krevja hann; havi eg hann ikki við aftur til tín og leiði hann fram fyri andlit títt, so skal eg vera ein skuldari fyri tær allar dagar mínar! |
|
9 | - Høvdu vit ikki drálað, so kundu vit nú verið aftur tvær ferðir!" |
|
10 | Tá segði Ísrael, faðir teirra, við teir: "Kann nú ikki annað vera, so gerið tá, sum eg sigi: Latið í sekkir tykkara nakað av tí besta, ið landið gevur, og havið tað við til mannin sum gávu - eitt sindur av balsam, eitt sindur av hunangi, kryddurtir, ladanum, pistasiunøtir og mandlur. |
|
11 | Og takið dupult av peningi við tykkum, so at tit hava tann peningin við aftur, sum lá ovastur í sekkjum tykkara - tað var kanska av misgáum! |
|
12 | Havið so bróður tykkara við, og gerið tykkum til og farið aftur til mannin! |
|
13 | Gud hin Alvaldi lati tykkum finna miskunn hjá manninum, so hann letur hin bróður tykkara og Benjamin sleppa heimaftur við tykkum! Og eg - skal eg vera barnleysur, so lat meg vera barnleysan!" |
|
14 | Menninir tóku nú hesa gávu og dupult av peningi við sær; eisini Benjamin tóku teir við, gjørdu seg til, fóru til Egyptalands og stigu fram fyri Jósef. |
|
15 | Táið Jósef sá Benjamin saman við teimum, segði hann við tann, ið stóð fyri húsi hansara: "Lat hasar menn koma inn hjá mær, lat slakta og eina máltíð gera til, tí teir skulu eta døgurða við mær!" |
|
16 | Maðurin gjørdi, sum Jósef segði, og fór við monnunum inn í hús Jósefs. |
|
17 | Men menninir vórðu ræddir, táið farið varð við teimum inn hjá Jósefi, og teir søgdu: "Tað man vera fyri peningin, ið hina ferðina kom aftur í sekkjum okkara, at farið verður við okkum higar inn - nú ætlar hann at gera seg inn á okkum og yvirfalla okkum og gera okkum til trælir og taka esil okkara!" |
|
18 | Teir fóru tí til mannin, ið stóð fyri húsi Jósefs, og talaðu við hann við dyrnar á húsinum |
|
19 | og søgdu: "Hoyr okkum, harri! Vit hava einaferð áður verið her og keypt korn; |
|
20 | og táið vit komu til herbergið og loystu av sekkjum okkara, tá lá peningurin hjá hvørjum okkara ovastur í sekki hansara, peningur okkara eftir fullu vekt síni; men nú hava vit havt hann við okkum aftur, |
|
21 | og vit tóku annan pening við okkum at keypa korn fyri. Vit vita ikki, hvør ið hevur lagt peningin í sekkir okkara." |
|
22 | Men hann svaraði: "Verið tit bert óræddir, óttist ikki! Gud tykkara og Gud faðirs tykkara hevur givið tykkum ein skatt í sekkir tykkara - pening tykkara havi eg fingið!" - So leiddi hann Símeon út til teirra. |
|
23 | Maðurin fór nú við teimum inn í húsið hjá Jósefi og fekk teimum vatn at vaska sær um føturnar í og fóður til eslini. |
|
24 | So løgdu teir gávuna til rættis, inntil Jósef var væntandi til hús um middagin, tí teir høvdu hoyrt, at teir skuldu eta har. |
|
25 | Táið so Jósef kom inn, bóru teir honum gávuna, ið teir høvdu við, og teir kastaðu seg til jarðar fyri honum. |
|
26 | Hann heilsaði teimum og spurdi: "Veit faðir tykkara væl við, hinum gamla, ið tit tosaðu um? Livir hann enn?" |
|
27 | Teir svaraðu: "Ja, tænara tínum faðir okkara veit væl við, hann livir enn!" - Og teir boygdu seg og kastaðu seg niður fyri honum. |
|
28 | Táið hann nú hugdi upp og fekk at síggja bróður sín Benjamin, sum hevði somu móður sum hann, segði hann: "Hetta er so hin yngsti bróðir tykkara, ið tit tosaðu við meg um?" Og hann segði: "Gud signi teg, sonur mín!" |
|
29 | So skundaði Jósef sær burtur; tí hjarta hansara brann ímóti bróðurinum; hann leitaði sær eitt stað, har hann fekk grátið, og fór inn í kamar sítt og græt har. |
|
30 | So vaskaði hann sær um andlitið og fór út aftur; hann helt sær nú og segði: "Komið við matinum!" |
|
31 | Nú varð maturin borin inn, til hansara fyri seg, til teirra fyri seg, og til Egyptarnar, ið hjá honum ótu, fyri seg; tí Egyptar kunnu ikki eta saman við Hebrearum - tað er teimum andstygd. |
|
32 | Teir vórðu sessaðir beint yvir av honum, eftir aldri, hin elsti ovastur, og hin yngsti niðastur; tá undraðust menninir og hugdu hvør upp á annan. |
|
33 | Og hann læt bera teimum mat av sínum egna borði; Benjamin fekk fimm ferðir so mikið sum hvør av hinum. So drukku teir, og drukku seg glaðar saman við honum. |
|
|