| 1 | Men Jákup varð búgvandi í landinum, ið faðir hansara hevði búð í sum fremmandur, í Kána’anslandi. |
|
| 2 | Hetta er ættarbók Jákups. Táið Jósef var 17 ár, røktaði hann smáfæið saman við brøðrum sínum; tóat hann var ungur, var hann saman við sonum Bilhu og Zilpu, ið vóru konur faðirs hansara, og alt tað ringa orð, ið gekk um teir, bar hann faðir teirra. |
|
| 3 | Ísrael var betri við Jósef enn við allar hinar synir sínar, við tað at hann hevði fingið hann á elliárum; og hann hevði latið gera honum fótsíðan kyrtil. |
|
| 4 | Men táið brøður hansara sóu, at faðir teirra var betri við hann enn við allar hinar synir sínar, fingu teir agg til hansara og kundu ikki tala blídliga við hann. |
|
| 5 | So hevði Jósef eisini dreym, sum hann segði brøðrum sínum frá, og sum gjørdi, at teir hataðu hann enn meiri. |
|
| 6 | Hann segði við teir: "Hoyrið nú tað, ið eg havi droymt! |
|
| 7 | Tað var mær, sum vit bundu bundi úti á akrinum, og tá reisti mítt bundi seg upp og varð standandi; men tykkara bundi stóðu rundanum og boygdu seg fyri mínum bundi." |
|
| 8 | Tá søgdu brøður hansara við hann: "Tú skalt kanska vera kongur okkara ella ráða yvir okkum!" - Og teir hataðu hann enn meiri fyri dreymar hansara og fyri tað, ið hann hevði sagt. |
|
| 9 | Men hann hevði uppaftur ein dreym, sum hann segði brøðrum sínum frá; hann segði: "Eg havi aftur havt ein dreym: Tað var mær, sum sólin, mánin og ellivu stjørnur nigu fyri mær." |
|
| 10 | Táið hann segði faðir sínum og brøðrum sínum frá hesum, deildi faðir hansara hann og segði við hann: "Hvat er hetta fyri dreymur, ið tú hevur havt! Skulu tá eg og móðir tín og brøður tínir koma og boyggja okkum til jarðar fyri tær!" |
|
| 11 | Og brøður hansara fingu øvund til hansara, men faðir hansara legði sær hetta í minni. |
|
| 12 | So vóru brøður hansara einaferð farnir at ansa eftir smáfæi faðirs síns í Sikem. |
|
| 13 | Ísrael segði tá við Jósef: "Brøður tínir sita jú hjá fænum í Sikem; kom, eg ætli at senda teg til teirra!" Hann svaraði: "Ja, her eri eg!" |
|
| 14 | So segði hann við hann: "Far og vita, um brøðrum tínum veit væl við, og um fænum veit væl við, og kom so aftur og sig mær tað!" - So sendi hann hann avstað úr Hebronsdali, og hann kom til Sikem. |
|
| 15 | Sum hann nú gekk ivasamur um á markini, møtti hann manni, ið spurdi hann: "Hvørjum leitar tú eftir?" |
|
| 16 | Hann svaraði: "Eg leiti eftir brøðrum mínum; sig mær, hvar teir eru við fylginum!" |
|
| 17 | Maðurin segði: "Teir eru farnir avstað hiðani; eg hoyrdi teir siga: "Latið okkum fara til Dotan!"" So fór Jósef aftan á brøðrum sínum og hitti teir í Dotan. |
|
| 18 | Men teir sóu hann langt burtur, og áðrenn hann var komin til teirra, løgdu teir ráð upp um at drepa hann |
|
| 19 | og søgdu hvør við annan: "Hyggið, har kemur hasin droymarin! |
|
| 20 | Komið, latið okkum nú drepa hann og kasta hann í ein av brunnunum her! Vit kunnu so siga, at villdýr hevur etið hann. So fáa vit at síggja, hvat ið verður úr dreymum hansara!" |
|
| 21 | Men táið Ruben hoyrdi hetta, ætlaði hann at bjarga honum undan hondum teirra og segði: "Latið okkum ikki drepa hann!" |
|
| 22 | Og so segði hann við teir: "Fáið ikki blóð at renna! Koyrið hann niður í henda brunnin her í oyðimørkini, men leggið ikki hond á hann!" - Tí hann ætlaði at bjarga honum undan hondum teirra og fáa faðir sínum hann aftur. |
|
| 23 | Táið so Jósef kom til brøður sínar, lótu teir hann úr kyrtlinum, tí fótsíða kyrtlinum, sum hann var í. |
|
| 24 | Og teir tóku hann og koyrdu hann niður í brunnin; men brunnurin var tómur, einki vatn var í honum. |
|
| 25 | So settust teir at eta. Og táið teir hugdu upp, sóu teir eitt fylgi av Ísmaelitum, sum komu úr Gilead; kamelar teirra bóru kryddurtir, balsam og ladanum, sum teir vóru á veg til Egyptalands við. |
|
| 26 | Juda segði nú við brøður sínar: "Hvat batar okkum at drepa bróður og dylja drápið! |
|
| 27 | Latið okkum heldur selja Ísmaelitunum hann og ikki leggja hond á hann - hann er jú tó beiggi okkara, hold og blóð okkara!" - Og brøður hansara gjørdu, sum hann segði. |
|
| 28 | Táið nú midjanitiskir keypmenn komu framvið har, tóku teir Jósef upp úr brunninum, og so seldu teir Ísmaelitunum Jósef fyri 20 seklar av silvuri. Ísmaelitarnir fóru til Egyptalands við Jósefi. |
|
| 29 | Táið Ruben nú kom aftur til brunnin, fekk hann at síggja, at eingin Jósef var har. Tá skræddi hann klæði síni, |
|
| 30 | fór aftur til brøður sínar og segði: "Drongurin er burtur! Hvat skal eg gera av mær!" |
|
| 31 | - Teir tóku so kyrtil Jósefs og smurdu hann út í blóðinum av bukki, sum teir drópu; |
|
| 32 | so sendu teir tann síða kyrtilin heim til faðir sín við hesum boðum: "Henda hava vit funnið; hygg eftir, um tað ikki er kyrtilin hjá syni tínum!" |
|
| 33 | Hann kendi hann aftur og segði: "Jú, tað er kyrtilin hjá syni mínum! Eitt villdýr hevur etið hann - ja, so vist er Jósef sundurskræddur!" |
|
| 34 | So skræddi Jákup klæði síni og bant sekk um lendar sínar, og hann syrgdi son sín í langa tíð. |
|
| 35 | Tóat allir synir hansara og allar døtur hansara komu at troysta hann, vildi hann ikki lata seg troysta, men segði: "Í sorg skal eg fara niður í deyðaríkið til son mín!" Faðir hansara græt um hann. |
|
| 36 | Men Midjanitarnir seldu hann í Egyptalandi til Potifar, sum var hirðmaður hjá Farao og høvdingi yvir lívvaktini. |
|
|
