| 1 | Til songmeistaran. Eftir hind morgunroðans. Sálmur. Eftir Dávid. |
|
| 2 | Gud Mín, Gud Mín, hví ert Tú farin frá Mær? Langt burtur er frelsa Mín, tóat Eg rópi um hjálp. |
|
| 3 | Gud Mín! Eg rópi um dagin, og Tú svarar ikki, um náttina við - og finni onga hvíld. |
|
| 4 | Og tó ert Tú hin Heilagi, sum situr uppi yvir lovsongum Ísraels. |
|
| 5 | Á Teg litu fedrar okkara; teir litu á Teg, og Tú bjargaði teimum. |
|
| 6 | Til Tín róptu teir, og fingu hjálp, á Teg litu teir, og vórðu ikki til skammar. |
|
| 7 | Men Eg eri maðkur og ikki maður, menniskjum til spott og vanvirdur av fólki; |
|
| 8 | øll, ið síggja Meg, háða Meg, gálva, rista við høvdinum og siga: |
|
| 9 | "Kasta tað á HARRAN! Hann frelsi Hann, Hann bjargi Honum, táið Hann hevur slíkan tokka til Hansara!" |
|
| 10 | Ja, Tú ert tann, sum dró Meg út úr móðurlívi, sum lætst Meg hvíla trygt við móðurbróst. |
|
| 11 | Á Teg eri Eg kastaður úr móðurfangi; úr móðurlívi ert Tú Gud Mín. |
|
| 12 | Ver ikki langt frá Mær, tí neyðin er nær, og eingin er, sum hjálpir! |
|
| 13 | Sterkir tarvar standa rundan um Meg, hinir veldigu Basans kringseta Meg. |
|
| 14 | Teir gapa móti Mær sum brølandi leyva, ið skræðir sundur. |
|
| 15 | Eg eri sum vatn, ið verður stoytt niður, allir liðir Mínir fara sundur; hjarta Mítt er vorðið sum vaks, tað bráðnar í brósti Mínum. |
|
| 16 | Máttur Mín er tornaður upp sum pottabrot, tungan loðar føst í gómum Mínum, og Tú leggur Meg niður í dust deyðans. |
|
| 17 | Tí hundar standa rundan um Meg, hinir óndu í hópatali sláa ring um Meg; teir hava stungið Meg ígjøgnum hendur og føtur. |
|
| 18 | Eg fái talt øll bein Míni; teir hyggja at Mær og halda frægd at tí. |
|
| 19 | Klæði Míni býta teir ímillum sín, um kyrtilin kasta teir lut. |
|
| 20 | Men Tú HARRI, ver ikki langt burtur, styrki Mín, skunda Tær at koma Mær til hjálpar! |
|
| 21 | Bjarga sál Míni undan svørðinum, hini einastu Míni undan hundavaldi! |
|
| 22 | Frels Meg úr leyvugapinum - ja, Tú bønhoyrir Meg og bjargar Mær undan hornum villtarvsins! |
|
| 23 | Eg skal kunngera brøðrum Mínum navn Títt, mitt í samkomuni skal Eg lova Tær. |
|
| 24 | Tit, ið óttast HARRAN, lovið Honum! Ær Hann, øll ætt Jákups, hav ótta fyri Honum, øll ætt Ísraels! |
|
| 25 | Tí Hann vanvirdi ikki og skýggjaði ikki armóð hins arma, fjaldi ikki andlitið fyri Honum, men hoyrdi, táið Hann rópti til Hansara. |
|
| 26 | Frá Tær kemur lovsongur Mín í stórari samkomu; lyfti Míni skal Eg halda, fyri eygum teirra, ið óttast Hann. |
|
| 27 | Hini eyðmjúku skulu eta og verða mett; tey, ið søkja HARRAN, skulu lova Honum, ja, hjarta tykkara skal liva í allar ævir. |
|
| 28 | Allir endar jarðarinnar skulu minnast tað og venda við til HARRAN, allar ættir fólkanna skulu tilbiðja fyri ásjón Tíni. |
|
| 29 | Tí ríkið hoyrir HARRANUM til, Hann ræður yvir fólkunum. |
|
| 30 | Ja, allir stórmenn jarðarinnar skulu eta og tilbiðja; fyri ásjón Hansara skulu tey boyggja knæ, øll, sum fara niður í dustið, og tann, ið ikki kann halda sál síni á lívi. |
|
| 31 | Honum skulu eftirkomararnir tæna; frá HARRANUM skal verða sagt ættarliðinum, ið kemur. |
|
| 32 | Tey skulu stíga fram og kunngera rættvísi Hansara fyri fólkinum, ið føtt verður - hvat Hann gjørdi! |
|
|
